Not everyone has the luxury to get drunk on tarragon Chacha on a Tuesday night. But those of us who have it, those of us who can feel the spirit simmer on our cold-kissed cracked lips, burn as it goes down to our stomach, passing the heart and leaving the trace of warmth along the way – those of us with this luxury can sit down, let the Beatles sing to us and cry our heart out.
This one is going to be messy. I never knew crying to John Lennon’s slightly broken voice could be so liberating. I have to apologize for all the neglect I have given John recently. He is wonderful. Full of wonders.
ყველაფერი რომ მოვყვე, რასაც ვფიქრობ და რისი თქმაც მინდა, მერე ვეღარ ჩამოვალ. აი, წეღან ცრემლად რომ ვიღვრებოდი და ჯონი მაინც ჯიუტად მიმღეროდა, you’ve got to hide your love away-ო, მივხვდი, რომ აქამდეც კარგად ვიცოდი, რაც ხდება ჩემს თავს.
მე აქ უზომოდ შეყვარებული ჩამოვედი. ოღონდ, აქაურობაზე არა. არც ჩემს წარმატებაზე, არც ამერილულ ოცნებაზე შეყვარებული არ ვყოფილვარ. ვინმე მიყვარდა? კი, ეგეც იყო, აშკარად იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ამ სიტყვების გამო მართლა აღარ შემესვლება სამეგობროში, მაგრამ მაგათმაც იციან რომ ეგრე იყო. ჩემზე ადრე იციან ხოლმე ყველაფერი. სანამ ვიტყვი, უკვე იციან, მერე მიღიმიან და არაუშავსო, მეუბნებიან.
იმას ვამბობდი, რომ მიყვრდა ის ადგილი, სადაც ვიყავი, იმიტომ რომ ჩემი ადგილი იყო და იქ უნდა ვყოფილიყავი. არაა ეხლა ეს აზრი დალაგებული, ვიცი. ვეღარ ვალაგებ, რაც ამერიკებში წამიღეს, მხოლოდ კოლუმბიაში მიმდინარე მოვლენებზე მილაგდება აზრები – დღეს ადგილობრივ ამინდზე, ვაქცინებზე და კონიფესტივალზე ვწერე, ძალიან მრავლისმომცემი იყო.
ჯონი კიდევ მღერის. ისე, თითქმის ვისწავლე, როგორ უნდა ვიცხოვრო აქ. აქაც მიყვარს რაღაცები, ეგრეც არ არის. უბრალოდ, გრძნობები შედარებითია. აი, ეხლა უკვე ვბოდავ. ისე, ილიამ თქვა, სადაც წახვალ, იქაური ქუდი დაიხურეო, ჰო? მოიტყუა. ბოდიში ილია, მაგრამ არა. სადაც წახვალ, შენი ჩიხტიკოპი წაიყოლეო – აჰა, ახალი ვერსია. (კაცების შემთცვევაში ფაფახიც წავა)
This is what happens when you get yourself drunk on your friend’s grandmothers homemade Chacha. You ramble in your Elvish-like language forget your manners, and declare your love. And you know what? You become free. Free to live here and now free to enjoy this, free to be free if it makes sense. Because you have reached a milestone. A drunk, virtual one but a milestone nonetheless – you spoke about your feelings in your Elvish-like language. And it took you many, many, many years and stories you wish you had told differently in the first place.
One thing worth mentioning? The Beatles were with you. And so was the flask of the magic poison which you brought all the way from home. You know why? Because wherever you go, you carry your home in your heart. And your love. And the Fab Four.
Goodnight. Or should I say good morning? The time difference is still beyond me.
The Palace of King Alcinous 